تئاتر تبریز سابقه‌ی برگزاری جشنواره‌ی بین‌المللی را در قالب تئاتر خیابانی(جشنواره‌ی تبریزیم) دارد. در سطح ایران نیز چند جشنواره‌ی کوچک و بزرگ بین‌المللی تئاتر وجود دارند که به نهادهای دولتی وابسته هستند. با این اوصاف جشنواره ی الف را می‌توان اولین جشنواره‌ی بین‌المللی تئاتر دانست که توسط بخش خصوصی و در تبریز برگزار می‌شود و مگر نه این که تبریز شهر اولین‌هاست؟!
این‌که بخش خصوصی، جشنواره‌ای حتی در سطح استانی برگزار کند می‌تواند اتفاقی خوب باشد ولی برگزاری این جشنواره در سطح بین‌المللی چیزی فراتر از خوب است. جشنواره‌ها در سطح جهان کارکردهای فرهنگی متفاوتی دارند که یکی از مهم‌ترین آن‌ها تزریق خونی جدید در رگ‌های فرهنگ و هنر است. تبریز که در تاریخ تئاتر ایران نام خود را به عنوان آغازگر ثبت و ضبط کرده است و به دلایل گوناگون این نقش بی‌بدیل، مخصوصا بعد از انقلاب، کم و کم‌رنگ‌تر شده و فقط در این چند سال اخیر رستاخیزی دوباره را رقم زده است، با جشنواره‌ای این چنین، می‌تواند گام بلندی را بردارد. گامی که تمام فرصت‌های از دست رفته‌ی پیش از این را جبران کند و تبریز را به جایگاهی که شایسته‌ی آن است، نزدیک‌تر سازد.
در انتها باید به نقش ارگان‌های مختلف کشوری و استانی مخصوصا ستاد تبریز ۲۰۱۸ نیز اشاره کرد که از ورود بخش خصوصی به عرصه‌ای چنین حمایت کردند و اداره‌ی کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان آذربایجان‌شرقی که راه را برای چنین اتفاقی باز کرد. چنین حمایت‌هایی این امیدواری را به وجود می‌آورد که این جشنواره با قدرتی مضاعف در سال‌های پیش رو به کار خود ادامه دهد و از قبل آن تبریز و تئاتر تبریز نیز سویه‌ای جهانی یابد. در واقع باید گفت که این جشنواره می‌تواند هم‌چون دروازه‌ای، ورود تبریز به تئاتر جهان را هموار سازد.
نشر از بولتن فرهنگی هنری تبریز
